Arbiter bıkkın bir ifadeyle elindeki kağıdı Siyu’ya uzatır. “Öksüren adamlar çok fazla ses yapıyormuş.”
Siyu şaşırır. “Bu ne demek? İnsanların öksürmesini engelleyemeyiz ya?”
“Onların salondan çıkarılmasını istiyor.”
“Saçmalık!”
“Kameraların da. Masa tenisi odasında oynanmazsa kalan maçlara çıkmayacakmış.”
“Masa tenisi mi? Yok artık, kelle?”
“Gel beni kısmen yelle.”
Siyu elindeki kağıdı arbitere geri verir.
“Tüm bu istekler anlaşılır değil. Sanki taleplerini reddetmemizi umuyor. Bence kaybettiğinde olacaklardan korkuyor.”
“Yoo, hayır.” Doğrulur ve gözlerini manalı bir biçimde arbitere diker. “Aslında kazandığında olacaklardan korkuyor.”
Bir anda kapı açılır ve içeri coşkulu bir marş eşliğinde İngiliz kraliyet bandosu girer. Rio karnavalı huşu içerisinde erken başlama kararı alır. Havai fişekler gece karanlığını aydınlatırken salondan kocaman bir alkış kopar. “Ay ben şok!” “Vay amk!” “İşte bu!” “Yaa, ben anlamadım :(” “Dur canım, sana açıklayayım, şimdi aslında öyle derken şöyle demek istiyor, çünkü böyle.” nidaları havada süzülmektedir. Sokakta insanların kendinden geçmiş üforik halleri ütopik duygularla harmanlanır. Tüm dünyada 1 günlüğüne tatil ilan edilir.
“İşte bunu beklemiyordum. İnanılmaz!” ~The New York Times
“Saracen ambush’dan sonra insanlık tarihinin gördüğü en büyük ters köşe.” ~The Washington Post
“Zekice kurgulanmış. Diyaloglar adeta zihinsel bir şölen.” ~The Guardian
“Importante. Uno tempra. La siempre por favor.” ~El Mundo
“Yapacağnız işe sokayım!” ~Philippine Daily Inquirer, Makati
⸘